Carla D’aes
Als vierjarig meisje begon natuurgids Carla D’aes met zwemlessen, die haar transformeerden tot een echte waterrat. Water werd een andere leefwereld; het betekende zowel inspanning als ontspanning, maar ook competitie, plezier en groei.
Later werd water een plek om bij te mijmeren, verliefd te zijn, te staren naar de zonsondergang, te wandelen en diep adem te halen. Soms was het een plas, een stinkende poel, een straaltje, of slechts een druppel. Het was bulderend, kabbelend, schuimend, kringen makend, ziltig, of oneindig.
Water is een kostbaar iets dat D’aes koestert, zowel voor dagdagelijkse, ogenschijnlijk ‘gewone’ zaken, als gevoelsmatig door het geluid, de weerkaatsing van het licht, de weldoende zwembeurten, de poëzie die erover bestaat, of de wandelingen langs de waterkant. Nu is water goud, onbeschermd, in gretige handen, en verspild. Een noodkreet klinkt.
