Floor Snels
De vroegste water-herinnering van kunstenaar en filosoof Floor Snels zijn de vele tranen die over haar wangen vloeiden als kind. Maar ook de grote teugen water die ze naar binnen klokte om het vocht weer aan te vullen; na het huilen, of na het rennen, spelen en zweten.
Het vocht dat uit ons lichaam komt en aangevuld moet worden, is op een bepaalde manier hetzelfde als het water in het zwembad (gemixt met chloor), en hetzelfde als het ijs waarop we schaatsen, of de tsunami die in 2004 bijna haar oom en tante meespoelde aan de andere kant van de wereld. Dit besef, dat vocht verdampt, verzameld en neerkomt, afkomstig is uit zoveel bronnen, en zoveel vormen kan aannemen, groeide toen ze op de basisschool een spreekbeurt gaf over de watercyclus. Maar echt beseffen, voelen, realiseren dat onze lichamen zo verbonden zijn met water deed ze toen, en wellicht nog steeds niet.
In 2017, op negentienjarige leeftijd, begon Snel samen met Stan Gonera waterverhalen te verzamelen in een brugwachtershuisje in Den Bosch. In gesprek met de waterschappen, brugwachters, vissers, schippers, mariniers en milieudeskundigen leerden ze veel over water, droogte en overstromingen, en vooral de noodzaak van het praten en delen van kennis over water. Deze waterverhalen zijn in meer dan vijftig uitzendingen op de radio en via YouTube verschenen onder de naam Radio Brugwachter.
In haar masterstudie Philosophy of Contemporary Challenges onderzoekt ze de relatie tussen mens en niet-menselijke entiteiten: Waar eindigt ons lichaam en begint dat van een ander? Wat betekenen grenzen tussen land en water wanneer (vervuild, verzilt, verzuurd) water landinwaarts trekt? Welke lessen kunnen we leren van niet-westerse filosofieën en hun omgang met de natuur?
