Léonie Jacqmin
Als kind nam architect Léonie Jacqmin iedere dag vlak voor het avondeten een bad met haar zus. Onbewust wisten ze hoeveel water er nodig was voor het bad en sloten ze de lopende kraan net voordat het water bij de metalen cirkel kwam. Het waterpeil in de badkuip was elke dag min of meer op hetzelfde niveau. Ze vingen het water in hun handen en wasten hun haar. Al spelend en spetterend keken ze naar hun wonden van de dag en verzonnen avonturen met het plastic speelgoed. Het hele gezin zou daarna door dit water gaan.
Evenzo hielpen ze bij het vullen van de reservoirs in de moestuin en kenden ze het gewicht van het water dat ze droegen voor een meter tomaten of een rij bonen. Ze haalden de gieter door het water in het betonnen bassin dat als reservoir in het midden van de tuin werd gebruikt. Nu lagen ze niet in het water maar droegen ze het voorzichtig naar de gewenste plaats.
Van de aanraking van hun huid tot de aandacht van het besproeien van een ander wezen, water stroomde en was een bron van zorg, voor elkaar en voor het water zelf.
