Lydia Tekatoglou
Lydia Tekatoglou is een jonge architecte die onlangs van Athene naar Brussel verhuisde. Als Griekse werd ze omgeven door water in haar gelukkigste en eenzaamste herinneringen—avontuurlijk of collectief. De zee was er altijd voor haar, en gaf haar een gevoel van vrijheid en thuiskomen. Voor Tekatoglou zal water altijd zout blijven, ondanks de onvergetelijke smaak en frisheid van zoetwatermeren, watervallen en rivieren, en ondanks de geur van vochtige aarde na de regen, die haar troost als een liefdevolle herinnering. In haar geprivilegieerde ogen verdient de zee misschien minder bewondering dan een bloem, maar het leven dichtbij de zee zal altijd net zo belangrijk zijn als het leven zelf.
Haar verbinding met water komt tot leven wanneer ze er “mee kan leven”—wanneer het haar buurt, huis, verblijfplaats en dagelijkse routine wordt. Zoals in de zomer wanneer ze elke kosmopolitische kant van zichzelf loslaat, elke stedelijke interesse, en wanneer ze naar het strand gaat om zichzelf terug te vinden. Unieke en bijzondere Griekse eilanden herbergen ongerepte stranden waar mensen tijdelijke, spontane gemeenschappen vormen. Ze leven de zomer naast het water, leren elkaars verhalen kennen, koken, delen, zwemmen, lezen en zingen. Tekatoglou gelooft dat het deze enorme massa zout water is die zulke speciale banden en tijdelijke relaties creëert, zonder meer nodig te hebben dan wat er in een rugzak past, en zonder meer onderdak te hebben dan een zelfgemaakt bouwwerk van stof over rotsen om de hete zon weg te houden terwijl je op het zand een dutje doet. Het leven ontdaan van materiële bezittingen, veeleisende behoeften, drukke schema’s of zelfs kleding—omdat in de zee niets hiervan nodig is—is een van de puurste en meest oprechte gevoelens. Het is de ware verbinding met plezier. Water neemt de lasten weg zoals niets anders dat ooit zou kunnen doen.