Raphaël Vanbelleghem
Opgegroeid in de jaren 70 in Nederland Student Engelse literatuur Raphaël Vanbelleghem is altijd een waterrat geweest; na een lange autorit naar een vakantiebestemming was het een ritueel om zo snel mogelijk uit de auto te springen en met kleren aan het zwembad, meer of zee in te duiken.
Maar lang niet alle herinneringen aan water waren zo positief, vooral niet toen hij met grote tegenzin moest leren zeilen. Die koude, natte wetsuits aantrekken, de wind trotseren in een klein gammel bootje en het geroep van de zorgeloze monitoren in hun motorboten aanhoren; het was een nachtmerrie:
Vanbelleghem nam deel aan een zeilwedstrijd met zijn broer die nog niet zo lang zeilde. De wedstrijd, of ‘Q-cup’ vond plaats op een koude herfstdag waar het overdag wel nacht leek; zo zwart en donker waren de wolken, zo guur de wind en temperatuur. De wetsuit die iemand net voor hem ook al gebruikt had deed hem bibberen van kop tot teen. Voor de race begon moesten de kinderen achtjes maken op het meer van Heusden, vier keer in totaal. Vanbelleghem had met zijn broer afgesproken samen te blijven en hun boten aan elkaar te hangen. Maar nog voordat iedereen zijn eerste achtje afgemaakt had, was Vanbelleghem zijn broer uit het oog verloren. De kinderen konden de wind niet beheersen met hun kleine zeilen, en nog geen vijf minuten na aanvang was de eerste kapseizing. Daarna ging de ene boot na de andere halsoverkop. Overal lagen kinderen in het water te spartelen, aan hun boot te trekken en voornamelijk te krijsen vanuit het koude water. Alle monitoren voeren her en der om de boten weer recht te krijgen. Ook Vanbellegem’s zeil hing los in de wind. Plots viel er een enorme klap en zijn optimist ging overstag, kapseisde en de mast viel op een passerende motorboot, het water liep binnen en ving hem volledig op.
Daar lag hij dan, met zijn ellebogen op de rand van zijn boot die, met het zwaard dat eruit stak, eruitzag als een grote haai. Plotseling hoorde Vanbelleghem een uiterst eigenaardig geluid achter hem. Zijn broer had zijn zwaard uit de boot gehaald en gebruikte het om er verwoed mee te peddelen. Hij had ook het zeil van de mast gehaald om het kapseisrisico te verlagen en lag nu op koers. “Nog één rondje,” riep hij naar Vanbelleghem terwijl hij een bocht monsterlijk afsneed. Uiterst tegen de regels, maar het was toch volledige anarchie. Zijn broer eindigde in de top tien, Vanbelleghem haalde de finish niet. Het was zijn laatste zeil avontuur…