Viviana Otero
Viviana Otero werd geboren in 1983 midden in het Andesgebergte. Op 2640 meter boven zeeniveau (msl) begon ze haar reis in deze wereld. Sinds haar eerste levensdag dronk ze water dat afkomstig was van een uniek ecosysteem genaamd páramo, dat alleen in de Andes te vinden is.
De bergen waren altijd aanwezig in haar leven. Al op zeer jonge leeftijd leerde ze dat bergen water betekenen. Dat water valt als regen en stroomt dan naar de rivieren en valleien van het land. Altijd nieuwsgierig naar de bergen, bezocht ze er verschillende, tot 5000 msl om in het echte leven de beroemde gletsjers te zien. Het ontzagwekkende uitzicht van bovenaf liet haar sprakeloos achter.
Gedreven door nieuwsgierigheid ging ze ook naar het regenwoud. Ze zag voor het eerst zelf hoe water constant van de grond naar de lucht stroomt en vervolgens weer naar de grond, dankzij de miljoenen bomen waaruit het regenwoud bestaat. En die nieuwsgierigheid bracht haar naar de mangrovebossen, ecosystemen op het snijvlak van het land en de zee. Ze reinigen het water dat van het land komt, op weg naar de zee. Otero vond mangroven zo fascinerend dat ze een doctoraat deed om dit ecosysteem te bestuderen.
Tijdens haar studies leerde ze hoe al deze plaatsen die ze bezocht heeft, bedreigd worden. Tegenwoordig wordt de stad waar ze is geboren bijvoorbeeld geconfronteerd met watertekorten. Door El Niño is er niet genoeg water in de natuurlijke reservoirs die de stad van water voorzien. Het raakt haar diep dat de stad met het beste water dat ze ooit heeft geproefd, niet genoeg heeft. Ze hoorde ook dat het buurland van het land waar ze werd geboren, dit jaar zijn laatste gletsjer verloor. Er waren er zes in dat land. Vandaag zijn er geen. Die verwoesting gaat ook gepaard met wat ze al tientallen jaren leest, dat ontbossing bossen over de hele wereld bedreigt.
Van alle onzekerheid die deze situaties met zich meebrengen, is ze zeker van één ding: dat water ons vertelt dat alles met elkaar verbonden is. Dat er geen levensverhaal kan zijn, zonder water. En er kan geen verhaal over water zijn, zonder planten. De enige manier om verder te gaan is regeneratie: regeneratie van het land en regeneratie van ecosystemen, om de terugkeer van water en daarmee de terugkeer van leven te verzekeren.
