Yves Vanden Bosch
“Ga nooit zwemmen aan de ‘Lange sjeiten’ (langestaarten),” waarschuwden zowel de vader als de grootvader van natuurgids Yves Vanden Bosch, “want je kan daar verdrinken als je mee wordt gesleurd door een kolk.”
Je zou er donder op kunnen zeggen dat Vanden Bosch—net als zijn grootvader en vader vóór hem—dat toch gedaan zou hebben, zoals kinderen nu eenmaal doen. Ware het niet dat de Dijle—want daarin lagen de ‘lange sjeiten’—in de jeugdjaren van Vanden Bosch te vuil was geworden. Je moest wel gek zijn om daar te zwemmen. De lisdodden, want dat waren die ‘lange sjeiten’, stonden er allang niet meer. Zwemmen (en verdrinken) deed niemand meer.
Dat moet de eerste aanzet zijn geweest tot het milieubewustzijn van de jonge Vanden Bosch; de eens zo mooie Dijle was een open riool geworden. Zijn jonge jaren waren vol van milieurampen: van kleine rampen zoals vervuilde poelen, tot grote rampen zoals de schipbreuk van de olietanker Torrey Canyon aan de Bretoense kust in 1967. Een Angry Young Man was geboren en het milieu moest gered worden.
