Jul Mourad
Opgroeiend in een stad aan zee, keek het huis waar kunstenaar en fourageur Jul Mourad opgroeide uit over de Middellandse Zee. Een van de eerste uitdagingen in hun jeugd was het onderscheid maken tussen de geur van rioolwater in zee en de geur van algen, een vaardigheid die ze pas in hun late tienerjaren leerden.
Een incident op zevenjarige leeftijd waarbij ze bijna verdronk, veroorzaakt door de intimidatie van rijke klasgenoten, verdiepte Mourads complexe relatie met water, gekenmerkt door angst, fascinatie en respect. Desondanks hield Mourad van elke regenachtige dag, omdat de regenbuien de zee in diepe, fascinerende tinten blauw en grijs veranderden. Tijdens stormen contrasteerde het schuim van de golven prachtig met de vormen van de wolken en mengde het zich met de geluiden van meeuwen die boven de kust zeilden.
De occasionele zomerregen was een zegen en een zeldzaamheid. Meestal was Mourad in het berghuis, waar het water rechtstreeks uit de kraan kon worden gedronken, afkomstig uit een dorpsbron. De rijke smaak vulde hun mond en het was zo koud dat hun tanden ervan trilden. In het huis van Mourad dronk het gezin water uit de kraan nadat het gekookt was, omdat dit goedkoper was dan drinkbaar water in plastic bakjes. Het koken gebeurde in grote, hoge, witte kookpotten.
Jaren later leerde Mourad lange afstanden zwemmen en hun angst voor water verviel tot een herinnering uit het verleden. En uiteindelijk verving een uitgebreid filtersysteem de noodzaak om het naar chloor smakende water thuis te koken. Er sijpelde echter rioolwater in de bergbron en nu smaakt het kraanwater in het berghuis ook naar chloor.
Vandaag de dag woont Mourad in België en is onder de indruk van het frisse water, vooral uit bronnen, maar is ook enorm bang voor waterschaarste.
